توسعه صادرات به مثابه یک ضرورت اجتنابناپذیر آداب و اصول ویژهای دارد که رعایت آنها تضمین کننده کامیابی دراین حوزه است. یکی از آداب و اصول صادرات از سوی همه کشورها نگاه ویژه به بازارهای صادراتی کشورهای همسایه و پس از آن کشورهای منطقه و در گام آخر کشورهای جهان است.
صادرات به کشورهای همسایه مزیتهای اقتصادی و سیاسی بیشماری دارد که از جمله آن میتوان به هزینههای کمتر حمل و نقل و امکان تجارت بدون مزاحمتهای گمرکی و تعرفهای اشاره کرد. از سویی توسعه تجارت با کشورهای همسایه میتواند ضریب امنیت ملی را با هزینههای نظامی کمتر افزایش دهد. با چنین ویژگیهایی باید صادرات به کشورهای همسایه اهمیت بسزایی پیدا کند و تمام دستگاههای متولی برای تحقق رشد صادراتی همکاری کنند.
با توجه به اینکه ایران یکی از معدود کشورهای جهان است که با ۱۵ کشور مرز مشترک و جمعیت قابل توجهی از مصرفکنندگان را در دسترس دارد میتواند در زمینه صادرات کارهای بزرگی انجام دهد؛ در این میان ایران کالاهای صادراتی متعددی دارد که میتوان از مزیت آن برای صادرات به کشورهای همسایه بهره برد.
لذا ضرورت دارد تولید صادراتگرا با جدیت مورد پیگیری قرار گیرد تا بتوان کالاهای کیفی را صادر کرد و در بازار هدف برای سالهای طولانی ماندگار شد. برای تحقق چنین امری نیازمند برنامه صادراتی قوی هستیم؛ برنامهای که بلندمدت باشد و فعالان اقتصادی با تکیه بر آن بتوانند صادرات را دنبال کنند؛ این راهی است که کشورهای صادرکننده دنبال کردند و اکنون به درآمدهای ثابت صادراتی دست یافتند. ایران نیز از این قاعده جهانی مستثنی نیست و میتواند برای صادرات کالا به کشورهای مختلف با داشتن برنامه بهینه و جامع به دستاوردهای خوبی برسد.